ΤΩΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ ΤΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ

Στο πλαίσιο της ευρύτερης συζήτησης που έχει ξεκινήσει σχετικά με την επί πληρωμή έκδοση ποιητικών συλλογών, παραθέτουμε κατωτέρω την τοποθέτηση της ποιήτριας και φίλης Ευτυχίας Παναγιώτου, όπως δημοσιεύθηκε στην «Καθημερινή», το Σάββατο 17.12.2011. Επιφυλασσόμεθα να επανέλθουμε στο συγκεκριμένο θέμα και σημειώνουμε ότι οι παρεμβάσεις όλων είναι ευπρόσδεκτες. Συνεπώς, όποιος/α επιθυμεί να τοποθετηθεί μπορεί να στείλει το κείμενό του στο mail του ιστολογίου (damocleanswordoftime@gmail.com) και εμείς δεσμευόμεθα να το αναρτήσουμε…

«Εκδοτική αξιοποίηση της ματαιοδοξίας»

Η σύγχρονη εκδοτική παραγωγή αξιοποιεί περίτεχνα την καλλιτεχνική ματαιοδοξία του νέου κυρίως ποιητή. Έτσι, εκεί που ο ποιητής έμοιαζε κάποτε με ρομαντικό επαίτη, τριγυρνούσε δεξιά κι αριστερά, χάριζε στίχους ή τους κρατούσε απλώς κρυφούς στο συρτάρι του σαν ημερολόγιο απόγνωσης, γίνεται τώρα «δότης αίματος». Ασκεί, πέρα από λογοτεχνικό λειτούργημα, και ένα οικονομικό λειτούργημα...

Μετεγχειρητικές επιπλοκές δεν παρουσιάζονται, εφόσον ο νέος ποιητής (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) δίνει περίπου 2.000–3.000 ευρώ για να εκδώσει το πρώτο ή και το δεύτερο βιβλίο του. Ανοίγεται σίγουρα ένας δρόμος. Παρ’ όλα αυτά, στον εκδοτικό χώρο, η αγάπη για την ποίηση ή η χαρά της ανακάλυψης νέων ταλέντων φαίνεται να έχουν παραδώσει το πνεύμα αμαχητί.

Όταν έγραψα το πρώτο μου βιβλίο, τον «Μέγα κηπουρό», κατέθεσα το χειρόγραφο σε έναν εκδοτικό οίκο δίχως να γνωρίζω για το υλικό αντίτιμο. Μου έκανε εντύπωση η άμεση ανταπόκριση και προς στιγμήν κολακεύτηκα. Τώρα καταλαβαίνω πόσο τυχερή ήμουν που δεν είχα να διαθέσω ούτε δεκάρα. Προτού εκδώσω αργότερα το βιβλίο μου χωρίς να πληρώσω (το ίδιο συνέβη και με το δεύτερο βιβλίο μου, τη «Μαύρη Μωραλίνα», αλλά ποιος μπορεί να προβλέψει τη συνέχεια;), συνάντησα ανθρώπους που είχαν τη διάθεση να διαβάσουν και την καλοσύνη να αντιμετωπίσουν με αυστηρότητα τις λέξεις μου. Μου έδωσαν μάλιστα χρήσιμες συμβουλές. Μία συμβουλή ήταν να γίνω αναγνώστρια του εαυτού μου. Ποιος αντέχει να κοιτάξει στον καθρέφτη; Αργά ή γρήγορα πάντως, εξερευνώντας τον ωκεανό της ποίησης και με διάθεση αυτοκριτικής, ανακαλύπτουμε, νομίζω, αν είμαστε ποιητές ή όχι και αναλόγως γράφουμε. Όταν και εφόσον, όπως έγραψε ο Κ. Καρυωτάκης, «τη σάρκα, το αίμα θα βάλω / σε σχήμα βιβλίου μεγάλο». Αυτή είναι η σταδιοδρομία μας.

Η πληθώρα βιβλίων ποίησης δεν είναι δείκτης άνθησης της ποίησης. Επιτρέπει ωστόσο την πολυφωνία. Ως αναγνώστες και ως ποιητές, έχουμε το προνόμιο της επιλογής. Όσο περισσότερα τα βιβλία, τόσο περισσότερες και οι ευκαιρίες να αναφανεί, πέρα από το ωραίο, και το αισθητικά καινούργιο. Αν πρέπει να διαλέξω ανάμεσα σε δύο άκρα, προτιμώ τον κόσμο ολόκληρο από τον οποιοδήποτε λογοκριμένο χάρτη. 

Ευτυχία Παναγιώτου