21 Αυγούστου 2012

ΘΟΔΩΡΗΣ ΒΟΡΙΑΣ - ΧΑΜΕΝΕΣ ΨΗΦΙΔΕΣ


Ο σπουδαίος Θεσσαλονικιός ποιητής, Θοδωρής Βοριάς, μας παρουσιάζει την καινούρια του ποιητική συλλογή με τίτλο «Χαμένες Ψηφίδες». Έχοντας ήδη πίσω του ένα ιδιαιτέρως αξιόλογο βιογραφικό με τρεις σημαντικές συλλογές: «Το Τρύπιο Ταβάνι» (Ερωδιός 2005), «Νυχτερινές Επιπλοκές» (Ερωδιός 2008) και «Πυγολαμπίδες» [33 χαϊκού] (Το Οκτασέλιδο του Μπιλιέτου 2011) συνεχίζει να καλλιεργεί το προσωπικό του ύφος, το οποίο τον έχει καθιερώσει στη συνείδηση των αναγνωστών.

Τα ποιήματά του πραγματεύονται την καθημερινότητα, τον έρωτα, την ποίηση, τα πρόσωπα της πόλης. Τόπος της ποίησής του παραμένει πάντοτε η Θεσσαλονίκη.   

Αξίζει να σημειωθεί ότι η εν λόγω συλλογή δεν κυκλοφορεί υπό τη σκέπη κάποιου εκδοτικού οίκου. Είναι σαφές ότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί το εκδοτικό τοπίο στις μέρες μας, είναι σχεδόν αδύνατον ένας αξιόλογος δημιουργός, όπως ο Θοδωρής Βοριάς, να βρει μια αξιοπρεπή στέγη για το έργο του, χωρίς να χρειάζεται να κάνει δεκάδες υποχωρήσεις και να πληρώσει μια «περιουσία» για να κυκλοφορήσει τη δουλειά του. Έτσι, ακολούθησε κι αυτός το δρόμο που χάραξαν και άλλοι ανεξάρτητοι δημιουργοί, προχωρώντας στην ελεύθερη ηλεκτρονική διάθεση του έργου του. Ένας λόγος παραπάνω για να υποστηρίξουμε τη συγκεκριμένη συλλογή πέρα από την εγγενή λογοτεχνική της αξία.


Στίχοι ἀπὸ ἕνα ταξίδι μὲ τὸν ἥλιο

Ξημέρωμα γαντζώθηκα στὸν ἥλιο
                                   γιὰ νὰ πετάξω.
Ἔμειναν κολλημένα τὰ παπούτσια μου
                                    στὴν ἄσφαλτο,
ἔκλεψα καὶ τὸ πρωινὸ τραγούδι
                ἀπ’ τὴν κορφὴ μιᾶς ἀκακίας
γιατὶ στὸ χωματόδρομο τῆς γειτονιᾶς μας
παίζαμε ξιπόλητοι
κι εἶχα ἀκακίες στὴν αὐλὴ
κι ἕνα τραγούδι
ποὺ τὸ σκεπάσανε μὲ ἄχαρο μπετόν.

Ἀπὸ τὸ χθὲς ξεκόλλησα μιὰ ζωγραφιὰ
-τρία παιδιὰ ποὺ σχεδιάζουν στὸ χῶμα τῆς ἀλάνας
                                                       τὴ ζωή τους-
τὴν ἔδειξα καὶ στὰ πουλιὰ

...εἴχαμε κι ἐμεῖς φτερὰ
πρὶν μεγαλώσουμε.

Τὸ μεσημέρι ἔσκισα τὰ ροῦχα μου,
τὸ φόβο κι ὅλες τὶς προσωπίδες·
ἐδῶ ψηλὰ δὲν ἔχει δρόμους γιὰ νὰ ντρέπεσαι.
Τὸ δειλινὸ ἐλευθέρωσα τὰ ποιήματα
νὰ φτερουγίσουν πάνω ἀπὸ τὰ κύματα.


Τὰ σημάδια τῶν καιρῶν

Οἱ ποιητὲς ποὺ νιώθουν τὰ σημάδια
τῶν καιρῶν
γράφουν ποιήματα
ὁλόιδια μὲ ρημαγμένα σπίτια,
μ’ ἐρημωμένα σοκάκια κι ἀλητοπαρέες.

Κάνουν τόπο στὶς λέξεις
νὰ βροῦν ἀπομεινάρια ξεχασμένα
-κρυμμένα τσιγάρα
κάτω ἀπὸ τὰ κεραμίδια
τοῦ χαμόσπιτου.

Οἱ ποιητὲς ποὺ νιώθουν τὰ σημάδια
τῶν καιρῶν
δὲ χωρᾶνε στὰ σαλόνια.
Ψάχνουν στοὺς δρόμους στίχους
ὁλόιδιους μὲ μπαλωμένα ροῦχα
μιᾶς μόδας ποὺ ἔσβησε.
 
Ψάχνουν στὶς τσέπες τους
γιὰ σκόρπιες συλλαβές,
γιὰ νὰ πληρώσουν.


Ψηφίδα τῆς πόλης

Τῆς πόλης μιὰ χαμένη ψηφίδα
σοῦ μιλᾶ,
ἕνας ἀκόμη αἰχμάλωτος
στῶν ἡμερῶν τὴν προπαγάνδα.
-Πότε προλάβανε καὶ μαυροφόρεσαν
μ’ ἐφημερίδες ὅλους τοὺς δρόμους;

Τῶν ἁρπαχτικῶν οἱ κυκλικὲς πτήσεις
στενεύουν πάνω ἀπ’ τὸ κεφάλι μου.
Ἄλλο δὲν ἔχω,
δεκαετίες ληστεύουν τὴν ψυχή μου.

Σωτῆρες μᾶς δείχνουν σιδερένια κλουβιὰ
-παρέχουν κανναβούρι καὶ νερὸ
κι ὁπωσδήποτε μιὰ τηλεόραση-
μᾶς ὁρμηνεύουν νὰ μποῦμε μέσα,
νὰ σωπάσουμε γιὰ νὰ σωθοῦμε.

Θοδωρής Βοριάς - Χαμένες Ψηφίδες

Δεν υπάρχουν σχόλια: